Fitocenozy użytków zielonych

Celem przedmiotu jest zapoznanie studentów z typami zbiorowisk roślinnych występujących na trwałych użytkach zielonych w zróżnicowanych warunkach siedliskowych i przy różnych sposobach użytkowania, oraz ich znaczenia w aspekcie produkcyjnym i środowiskowym.

W trakcie zajęć zostanie omówiona klasyfikacja i charakterystyka ważniejszych zbiorowisk trawiastych, kierunki sukcesji tych zbiorowisk, a także metody badań fitocenoz łąkowych wraz z ich praktyczną aplikacją (zasady opracowania i wykonanie ekspertyzy botanicznej).

Wykłady:

1. Wprowadzenie do fitosocjologicznej waloryzacji użytków zielonych.

2-3. Charakterystyka ważniejszych zbiorowisk klasy Molinio-Arrhenetheretea wraz z możliwymi sukcesjami.

4-5. Metody wyceny składu gatunkowego zbiorowisk roślinnych.

Ćwiczenia laboratoryjne:

1-4. Rozpoznawanie i charakterystyka gatunków ważniejszych grup roślin z trwałych użytków zielonych.

5-6. Klasyfikacja wybranych gatunków do właściwych grup geograficzno-historycznych, rodzin, ocena stopnia zagrożenia.

7-8. Charakterystyka wybranych gatunków w oparciu o wskaźniki ekologiczne, Lwp, Lwu. Opracowanie mieszanki na TUZ oraz określenie kierunków sukcesji w kolejnych latach użytkowania, z uwzględnieniem gatunków charakterystycznych, wyróżniających oraz towarzyszących, w celu wyodrębnienia jednostki fitosocjologicznej.

9-10. Technika sporządzania i opracowywania wycen wybranych zbiorowisk trawiastych.

Statystyka przedmiotu:

1. Liczba godzin oraz punktów ECTS - przedmiot obowiązkowy Godziny: 50; ECTS: 2

2. Liczba godzin oraz punktów ECTS - przedmiot do wyboru Godziny: -; ECTS: -

3. Łączna liczba godzin oraz punktów ECTS, którą student uzyskuje poprzez bezpośredni kontakt z nauczycielem akademickim (wykłady, ćwiczenia, seminaria....) Godziny: 15; ECTS: 0,6

4. Łączna liczba godzin oraz punktów ECTS, którą student uzyskuje na zajęciach praktycznych np. laboratoryjne, projektowe, terenowe, warsztaty Godziny: 10; ECTS: 0,4

5. Przewidywany nakład pracy własnej (bez udziału prowadzącego lub z udziałem w ramach konsultacji) konieczny do realizacji zadań programowych przedmiotu. Godziny: 35; ECTS: 1,4

Cwener A., Sudnik-Wójcikowska B. 2012. Flora Polski. Rośliny kserotermiczne. Mulico.

Dzwonko Z. 2008. Przewodnik do badań fitosocjologicznych. Wyd. Sorus, Poznań-Kraków.

Matuszkiewicz, W. 2002. Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. PAN.

Wiedza:

Student posiada zaawansowaną wiedzę w zakresie występowania i klasyfikacji zbiorowisk roślinnych. Identyfikuje ważniejsze klasy fitosocjologiczne i łączy je z określonymi warunkami siedliskowymi oraz sposobem użytkowania.

Zna zasady i metody wyceny zbiorowisk roślinnych.

Umiejętności:

Na podstawie szaty roślinnej oraz zachodzących zmian potrafi ocenić ważniejsze cechy siedliska, sposób użytkowania lub jego brak oraz okres czasu jakiego dotyczy brak użytkowania.

Potrafi ocenić produkcyjną i środowiskową wartość zbiorowisk trawiastych.

Potrafi przygotować ekspertyzę botaniczną fitocenozy łąkowej.

Kompetencje społeczne:

Realizuje wskazane zadanie (identyfikacja, wycena) pracując w małym zespole.

Świadomie ocenia społeczne korzyści wynikające z potrzeby użytkowania zbiorowisk trawiastych w celu zachowania fitocenoz łąkowych.

Kryteria oceny:

Ćwiczenia:

Ćwiczenia laboratoryjne – ocena końcowa na podstawie testu podsumowującego znajomość gatunków, metod wyceny wybranych obiektów.

Ocenę ćwiczeń terenowych stanowi ocena wykonania zadanego fragmentu projektu ekspertyzy botanicznej wskazanego obiektu.

Wykłady: Ocena końcowa na podstawie egzaminu pisemnego podsumowującego problematykę wykładów.

1. Ocena niedostateczna (2,0): wystawiana jest wtedy, jeśli w zakresie co najmniej jednej z trzech składowych (W, U lub K) przedmiotowych efektów kształcenia student uzyska mniej niż 50% obowiązujących efektów dla danej składowej.

2. Ocena dostateczna (3,0): wystawiana jest wtedy, jeśli w zakresie każdej z trzech składowych (W, U lub K) efektów kształcenia student uzyska przynajmniej 50% obowiązujących efektów dla danej składowej.

3. Ocena ponad dostateczna (3,5): wystawiana jest na podstawie średniej arytmetycznej z trzech składowych (W, U lub K) efektów kształcenia (średnio 61-70%).

4. Podobny sposób obliczania ocen jak przedstawiony w pkt. 3 przyjęto dla ocen dobrej (4,0 - średnio 71-80%), ponad dobrej (4,5 - średnio 81-90%) i bardzo dobrej (5,0 - średnio >90%).

UWAGA: Prowadzący zajęcia, na podstawie stopnia opanowania przez studenta obowiązujących treści programowych danego przedmiotu, w oparciu o własne doświadczenie dydaktyczne, formułuje ocenę, posługując się podanymi wyżej kryteriami formalnymi.