Rewaloryzacja zespołów urbanistycznych

Nadrzędny cel przedmiotu stanowi przybliżenie idei rewaloryzacji zespołów urbanistycznych oraz ochrony dziedzictwa kulturowego. Przedstawione zostaną zasady rewaloryzacji w aspekcie poszanowania historycznych układów urbanistycznych, zgodności z najważniejszymi teoriami konserwatorskimi, aktami prawnymi oraz przyjętymi metodami postępowania w omawianym zakresie. Zastosowanie powyższych zasad zobrazowane zostanie przykładami istniejących realizacji.

Nadrzędny cel przedmiotu stanowi przybliżenie idei rewaloryzacji zespołów urbanistycznych oraz ochrony dziedzictwa kulturowego. Przedstawione zostaną zasady rewaloryzacji w aspekcie poszanowania historycznych układów urbanistycznych, zgodności z najważniejszymi teoriami konserwatorskimi, aktami prawnymi oraz przyjętymi metodami postępowania w omawianym zakresie. Szczególną uwaga poświęcona będzie znaczeniu terenów zieleni w tkance urbanistycznej miast. Zastosowanie powyższych zasad zobrazowane zostanie przykładami istniejących realizacji. Wykład w terenie (centrum Krakowa) będzie miał na celu zapoznanie in situ z miastem – miejscem położenia Uniwersytetu Rolniczego oraz służyć omówieniu wielopłaszczyznowej tematyki dotyczącej rozwoju przestrzennego oraz zagospodarowania Krakowa jako centrum kultury na przestrzeni wieków.

W ramach przedmiotu poruszane są następujące zagadnienia:

1. Identyfikacja podstawowych celów, zadań i zasad rewaloryzacji zespołów urbanistycznych; najważniejsze międzynarodowe akty legislacyjnych oraz polskie unormowania prawne.

2. Historyczne układy urbanistyczne miast a współczesne podejście do ich ochrony i rewaloryzacji. Słynni twórcy i ich teorie idei ochrony i rewaloryzacji dziedzictwa kulturowego. Rewaloryzacja zespołów urbanistycznych w Polsce i w Europie.

3. Nowoczesna metodyka rewitalizacji obszarów wiejskich – doświadczenia polskie i europejskie.

4. Kraków – ochrona, konserwacja i rewaloryzacja wybranych zabytków architektury oraz układu urbanistycznego centrum miasta (na tle informacji historycznych).

1. A. Kadłuczka, 2000. Ochrona zabytków architektur, T. 1., rozwój doktryn i teorii, Wydawnictwo PK. Kraków.

2. M. Książek, 1996. Materiały pomocnicze do studiów w zakresie historii urbanistyki, Wydawnictwo PK, Kraków.

3. W. Kalinowski (red.) 1986. Zabytki urbanistyki i architektury w Polsce; odbudowa i konserwacja, t. 1, Miasta historyczne, Arkady, Warszawa.

Efekty kształcenia studenta:

1. Zna teorie dotyczące ochrony i rewaloryzacji zespołów urbanistycznych, podejmowanej przy poszanowaniu historycznych układów urbanistycznych, istniejących form naturalnych i kulturowych, jak również w zgodzie z obowiązującymi aktami prawnymi.

2. Opisuje podstawowe możliwości i sposoby wykorzystania potencjału środowiska przyrodniczego i kulturowego w celu właściwej rewaloryzacji miast i obszarów wiejskich – w oparciu o wybrane przykłady.

3. Posiada wiedzę na temat i historycznego układu urbanistycznego Krakowa i jego zabytkowych form, jak również podjętych w nim słynnych działań konserwatorskich i rewaloryzacyjnych.

4. Rozumie ważność dziedzictwa kulturowego, konieczność jego poszanowania oraz rewaloryzacji z uwzględnieniem lokalizacji, stylu i uwarunkowań kulturowych.

Ocenę z zaliczenia stanowi tzw. "szkicownik" oraz klauzura zaliczeniowa.

Szkicownik to notatki/szkice z wykładów, jest zaliczany jako zal/niezal. Stanowi przygotowanie do klauzury.

Ocena z przedmiotu jest równa ocenie z klauzury zaliczeniowej. Pytania dotyczą wcześniej ogłoszonych zagadnień, omówionych na wykładach.

nie dotyczy