Metody oceny uwarunkowań rozwoju agroturystyki
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | I.AGRO.NM.IGPRX |
Kod Erasmus / ISCED: | (brak danych) / (brak danych) |
Nazwa przedmiotu: | Metody oceny uwarunkowań rozwoju agroturystyki |
Jednostka: | Katedra Ekologii, Klimatologii i Ochrony Powietrza |
Grupy: | |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | polski |
Skrócony opis: |
Treścią przedmiotu jest przegląd metod mogących mieć praktyczne zastosowanie w delimitacji i ilościowej wielokryterialnej ocenie atrakcji agroturystycznych i uwarunkowań rozwoju agroturystyki w wybranych jednostkach administracyjnych różnego szczebla bądź regionach fizycznogeograficznych i turystycznych, tworzenie rankingów tych obszarów, ocenie indywidualnych produktów turystycznych oraz badań gustów i preferencji konsumentów, także w aspekcie ich konfrontacji z opiniami ekspertów. |
Pełny opis: |
Wykłady Wielofunkcyjny rozwój terenów wiejskich. Istota i rozwój agroturystyki. Zasoby, walory i atrakcje agroturystyczne. Przestrzeń turystyczna i agroturystyczna. Konflikty w przestrzeni agroturystycznej. Delimitacja uwarunkowań rozwoju agroturystyki. Typologia zasobów i uwarunkowań rozwoju agroturystyki. Walory przyrodnicze i antropogeniczne. Elementy zagospodarowania agroturystycznego. Uwarunkowania organizacyjne rozwoju agroturystyki. Źródła informacji. Wybrane metody oceny atrakcyjności agroturystycznej terenów wiejskich. Przewodnikowe opisy. Mapa atrakcji. Determinanty rozwoju. Analiza SWOT. Mapa percepcji produktu. Profil semantyczny. Ocena produktu przez dwie grupy respondentów. Porównanie parami. Bonitacja punktowa. Metoda modelowa. Strefa tła. Mierniki syntetyczne z uwzględnieniem hierarchicznej struktury cech diagnostycznych. Zamiana destymulant w stymulanty, normalizacja i wagi cech. Metody badań ankietowych w agroturystyce. Ćwiczenia Źródła informacji na temat walorów agroturystycznych. Przewodniki, informatory, leksykony turystyczne i agroturystyczne. Czasopisma i inne wydawnictwa o treści turystycznej i agroturystycznej, prasa lokalna. Materiały statystyczne. Typy map w praktyce turystycznej i agroturystycznej. Metody przedstawienia atrakcji agroturystycznych na mapach. Determinanty rozwoju agroturystyki w różnej skali. Analiza SWOT uwarunkowań rozwoju agroturystyki dla gospodarstwa agroturystycznego, gminy, powiatu, regionu, państwa. Mapa percepcji dla wybranych produktów agroturystycznych. Profil semantyczny dla wybranych produktów agroturystycznych. Ocena jakości percepcji produktu agroturystycznego przez dwie różne grupy respondentów. Ranking produktów przez porównanie parami. Ocena środowiska metodą bonitacji punktowej. Ocena środowiska metodą modelową. Strefa tła w ocenie środowiska. Ocena potencjału agroturystycznego terenu metodą mierników syntetycznych z uwzględnieniem hierarchicznej struktury cech diagnostycznych. Zamiana destymulant w stymulanty, normalizacja wartości cech, wagi cech. Metody ankietowe w badaniach percepcji zjawisk agroturystycznych. |
Literatura: |
1. Chudy-Hyski D. 2009. Uwarunkowania turystycznego rozwoju górskich obszarów wiejskich Polski. Infrastruktura i Ekologia Terenów Wiejskich 1, Górnośląska Wyższa Szkoła Handlowa im. Wojciecha Korfantego w Katowicach, Kraków. 2. Gołembski G. 1999. Regionalne aspekty rozwoju turystyki. PWN, Warszawa-Poznań. 3. Karczmarek J., Stasiak A. Włodarczyk B. 2002. Produkt turystyczny. Wyd. UŁ., Łódź. 4. Karczmarek J., Stasiak A., Włodarczyk B. 2002. Produkt turystyczny. Przewodnik do ćwiczeń. Wyd. UŁ, Łódź. 5. Kruczek Z. 2011. Atrakcje turystyczne. Fenomen, typologia, metody badań. Proksenia, Kraków. 6. Nowacki M. Metody i kierunki badań atrakcji turystycznych. 2007. Problemy Turystyki nr 1-4, Warszawa. 7. Sznajder M., Przezbórska L. 2006. Agroturystyka, PWE, Warszawa. 8. Ziernicka-Wojtaszek A., Zawora T. 2011. Wybrane metody oceny atrakcyjności agroturystycznej terenów wiejskich. Infrastruktura i Ekologia Terenów Wiejskich, Komisja Technicznej Infrastruktury Wsi, Oddz. PAN w Krakowie nr 2/2011. |
Efekty uczenia się: |
WIEDZA Posiada podstawową wiedzę na temat roli agroturystyki w wielofunkcyjnym rozwoju terenów wiejskich. Identyfikuje i charakteryzuje metody oceny atrakcyjności środowiska dla agroturystyki oraz metody oceny atrakcyjności produktów agroturystycznych. Umiejętności Identyfikuje cechy diagnostyczne rozwoju agroturystyki w ich hierarchicznej strukturze. Ocenia produkty agroturystyczne i komponenty środowiska dla agroturystyki poznanymi metodami. Potrafi sporządzić mapy bonitacyjne terenu dla potrzeb agroturystyki. Kompetencje społeczne Realizuje postawione zadania w małych zespołach. Zdaje sobie sprawę z korzyści ekonomicznych wynikających ze stosowania ocen atrakcyjności środowiska dla agroturystyki. Rozumie potrzebę ciągłego podnoszenia kwalifikacji i obserwacji nowych tendencji w agroturystyce. |
Metody i kryteria oceniania: |
Oceny formujące (ćwiczenia): zaliczenie raportu z ćwiczeń praktycznych wykonanych indywidualnie i w grupach. Ocena podsumowująca (wykłady): zaliczenie pisemne na ocenę w formie testu wielokrotnego wyboru, ograniczone czasowo. --- 1. Ocena niedostateczna (2,0): wystawiana jest wtedy, jeśli w zakresie co najmniej jednej z trzech składowych (W, U lub K) przedmiotowych efektów kształcenia student uzyska mniej niż 50% obowiązujących efektów dla danej składowej. 2. Ocena dostateczna (3,0): wystawiana jest wtedy, jeśli w zakresie każdej z trzech składowych (W, U lub K) efektów kształcenia student uzyska przynajmniej 50% obowiązujących efektów dla danej składowej. 3. Ocena ponad dostateczna (3,5): wystawiana jest na podstawie średniej arytmetycznej z trzech składowych (W, U lub K) efektów kształcenia (średnio 61-70%). 4. Podobny sposób obliczania ocen jak przedstawiony w pkt. 3 przyjęto dla ocen dobrej (4,0 - średnio 71-80%), ponad dobrej (4,5 - średnio 81-90%) i bardzo dobrej (5,0 - średnio >90%). UWAGA: Prowadzący zajęcia, na podstawie stopnia opanowania przez studenta obowiązujących treści programowych danego przedmiotu, w oparciu o własne doświadczenie dydaktyczne, formułuje ocenę, posługując się podanymi wyżej kryteriami formalnymi. |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Rolniczy im. Hugona Kołłątaja w Krakowie.