Doradztwo rolnicze

Celem wykładów jest zapoznanie studenta z istotą i systemem doradztwa rolniczego w Polsce, a także wskazanie możliwości wykorzystania wybranych technik i metod doradztwa rolniczego w rozwiązywaniu problemów w gospodarstwie rolnym.

Student posiada wiedzę o celach, systemach i metodach doradztwa rolniczego oraz źródłach wsparcia finansowego doradztwa, o metodach i formach doradztwa rolniczego oraz o metodach rozwiązywania problemów i podejmowania decyzji. Potrafi rozwiązywać problemy doradcze i podejmować decyzje. Co więcej, potrafi inicjować wspólne działanie i współpracować w zespole przy rozwiązywaniu problemów.

Plan wykładów (15 godz.):

1. Podstawowe informacje o doradztwie, definicje doradztwa rolniczego, wiejskiego oraz doradztwa w agrobiznesie.

2-3. Organizacja i struktura doradztwa rolniczego w Polsce.

4-5. Funkcje, formy i metody doradztwa rolniczego.

6-7. Rodzaje doradztwa rolniczego w Unii Europejskiej i na świecie.

8. Dyfuzja innowacji w rolnictwie.

9-10. Teoretyczne podstawy doradztwa rolniczego. Postrzeganie i komunikacja.

11-12. Rola i znaczenie doradztwa rolniczego w Systemie Wiedzy i Informacji Rolniczej.

13. Warunki sprawnej organizacji doradczej - zarządzanie organizacją doradczą.

14-15. Metodyka wsparcia: system płatności bezpośrednich i rola doradztwa rolniczego w jego implementacji.

Czesław Maziarz: Doradztwo rolnicze. Państwowe Wyd. Rolnicze i Leśne, Warszawa 1983.

Józef Ryznar: Doradztwo rolnicze w zarysie. Wyd. Akademii Rolniczej, Wrocław 1995.

Wenancjusz Kujawiński: Doradztwo rolnicze w zarysie . Wyd. Centrum Doradztwa i Edukacji w Rolnictwie w Poznaniu, Poznań 1996.

Bogdan M. Wawrzyniak: Doradztwo w agrobiznesie. Wyd. Wyższa Szkoła Humanistyczno-Ekonomiczna we Włocławku, Włocławek 2000.

Zbigniew Brodziński, Eugeniusz Karol Chyłek: Doradztwo w agrobiznesie. Wyd. Akademii Rolniczo-Technicznej im. Michała Oczapowskiego w Olsztynie, Olsztyn 1999.

Krystyny Krzyżanowskiej (red. nauk): Doradztwo w działalności przedsiębiorczej : praca zbiorowa. Wyd. SGGW, Warszawa 2008.

Kujawiński W., 2011. Nowy słownik metodyczny doradcy rolniczego. Wyd. CDR w Brwinowie, Poznań.

Wawrzyniak B.M., 2000. Doradztwo w agrobiznesie. Wyd. WSH-E Włocławek.

Ban van den A.W., H.S. Hawkins 1997. Doradztwo rolnicze. Wyd. MSDR zs. w AR, Kraków

Zagadnienia Doradztwa Rolniczego, kwartalnik, Wyd. CDR O/Poznań i SERiA.

Wieś i Doradztwo, kwartalnik, wyd. MSDR zs. w UR, Kraków.

Wiedza:

- student posiada wiedzę z zakresu ekonomii, ekonomiki, marketingu i zarządzania, którą wykorzystuje doradztwo rolnicze,

- student posiada wiedzę o celach, systemach i metodach doradztwa rolniczego oraz źródłach wsparcia finansowego doradztwa,

- student definiuje pojęcia doradztwo, nazywa i objaśnia rodzaje, techniki i metody doradcze oraz uwarunkowania doradztwa rolniczego na obszarach wiejskich,

- student posiada wiedzę o metodach rozwiązywania problemów i podejmowania decyzji,

- student opisuje i wskazuje stan i czynniki determinujące funkcjonowanie i rozwój obszarów wiejskich,

- student umie wyjaśnić rolę doradztwa w rozwoju wsi i w rolnictwie oraz zidentyfikować działania PROW dotyczące rozwoju gospodarstwa i systemów produkcji zwierzęcej,

- student ma podstawową wiedzę dotyczącą zarządzania, w tym zarządzania jakością i prowadzenia działalności gospodarczej, którą można wykorzystać w zawodzie doradcy rolnego (doradztwo technologiczne-produkcja zwierzęca i roślinna, organizacyjno-ekonomiczne, marketingowe, rolnośrodowiskowe i doradztwo zakresie rozwoju wsi).

Umiejętności:

- student potrafi rozwiązywać problemy doradcze i podejmować decyzje,

- student posiada umiejętność wyszukiwania, zrozumienia, analizy i wykorzystywania potrzebnych informacji pochodzących z różnych źródeł i w różnych formach. Przede wszystkim potrafi dobierać i wykorzystywać warunki do sprawnej organizacji doradczej, umie wybierać właściwe metody doradcze, aby pomóc klientom doradztwa w wykorzystaniu dostępnych instrumentów wsparcia w ramach PROW, wykorzystuje przepływ wiedzy i informacji w rolnictwie do doskonalenia usług doradczych w produkcji zwierzęcej.

Kompetencje społeczne:

- student potrafi inicjować wspólne działania,

- potrafi współpracować w zespole przy rozwiązywaniu problemów,

- student rozumie potrzebę uczenia się przez całe życie i jest zdeterminowany do ustawicznego podnoszenia wiedzy i umiejętności w pracy doradczej,

- student ma świadomość potrzeby konsultacji pomiędzy nauką a praktyką, zwłaszcza w procesie dyfuzji innowacji rolnictwie,

- student wyraża chęć i kreatywność w procesie wdrażania wyników badań do praktyki rolniczej,

- student posiada zdolność myślenia i działania w sposób przedsiębiorczy i ma świadomość ważności przekazywanych informacji i innowacji w doradztwie.

Kryteria oceniania:

- egzamin - forma pisemna.

Bilans nakładu pracy studenta:

- wykłady: 15 godz.

- zaliczenie końcowe na ocenę - 1 godz.

- konsultacje - 7 godz.

Razem: 23 godz. : 25 = 0,92 (czyli 1 pkt ECTS)

- przygotowanie do wykładów - 12 godz.

- penetracja literatury - 5 godz.

- przygotowanie do zaliczenia końcowego - 8 godz.

Razem: 25 godz. : 25 = 1,0 (czyli 1 pkt ECTS)

OGÓŁEM: 2 pkt ECTS

Kryteria wystawiania ocen z wykładów i ćwiczeń:

1. Ocena niedostateczna (2,0) wystawiana jest wtedy, jeśli w zakresie co najmniej jednej z trzech składowych (W, U, K) przedmiotowych efektów kształcenia student uzyska mniej niż 50% obowiązujących efektów dla danej składowej.

2. Ocena dostateczna (3,0) wystawiana jest wtedy, jeśli w zakresie każdej z trzech składowych (W, U, K) efektów kształcenia student uzyska przynajmniej 50% i mniej niż 60% obowiązujących efektów dla danej składowej.

3. Ocena ponad dostateczna (3,5) również jest wystawiana na podstawie średniej arytmetycznej z trzech składowych (W, U, K) efektów kształcenia (61-70%).

4. Ocena dobra (4,0) student uzyskuje jeśli w zakresie każdej z trzech składowych (W, U, K) uzyskuje średnio 71-80%.

5. Ocenę ponad dobrą (4,5) student uzyskuje jeśli w zakresie każdej z trzech składowych (W, U, K) uzyskuje średnio 81-90%.

6. Ocena bardzo dobra wystawiana jest wtedy, jeśli w zakresie co najmniej jednej z trzech składowych (W, U, K) przedmiotowych efektów kształcenia student uzyska ponad 90% obowiązujących efektów dla danej składowej.

UWAGA: Prowadzący zajęcia, na podstawie stopnia opanowania przez studenta obowiązujących treści programowych danego przedmiotu, w oparciu o własne doświadczenie dydaktyczne, formułuje ocenę, posługując się podanymi wyżej kryteriami formalnymi.