Ichtiozoonozy-choroby odzwierzęce
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | H.1s.ICH9.SM.HRBRY |
Kod Erasmus / ISCED: | (brak danych) / (brak danych) |
Nazwa przedmiotu: | Ichtiozoonozy-choroby odzwierzęce |
Jednostka: | Zakład Anatomii Zwierząt |
Grupy: | |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | (brak danych) |
Skrócony opis: |
Studenci i absolwenci Kierunku Ichtiologia i Rybactwo Śródlądowe Wydziału Hodowli i Biologii Zwierząt w swojej pracy zawodowej mogą być narażeni na choroby przenoszone z ryb czy środowiska nie tylko wodnego ale również lądowego na człowieka, a więc ichtiozoonozy (zoonozy). W ramach przedmiotu zostaną im przedstawione podstawowe wiadomości z epidemiologii i epizootiologii, charakterystykę czynników etiologicznych, sposoby rozpoznawania i zapobiegania chorobom odzwierzęcych. Przedstawione zostaną też podstawy prawne zwalczania zoonoz, najbardziej przydatne testy diagnostyczne oraz podstawy zasady prewencji i profilaktyki. Szczególna uwaga zostanie zwrócona na zagrożenia, jakie stanowią zoonozy w ich pracy zawodowej oraz konieczność zapobiegania i zwalczania tych, bardzo często groźnych, chorób człowieka i ryb |
Pełny opis: |
Choroby zakaźne i zaraźliwe, źródło zakażenia, łańcuch epidemiologiczne, drogi zakażenia 2. Aspekt praktyczno-prawny chorób zakaźnych ze szczególnym uwzględnieniem chorób odzwierzęcych. 3. Sytuacja epidemiologiczna i epizootyczna chorób odzwierzęcych w Polsce 4. Choroby odzwierzęce wywołane przez priony, wirusy, chlamydia, riketsje 5. Choroby odzwierzęce wywołane przez:, bakterie chorobotwórcze, grzyby chorobotwórcze oraz warunkowo chorobotwórcze 6. Bakteryjne i wirusowe antropozoonozy ryb i środowiska wodnego 7. Zoonozy inwazyjne przenoszone przez ryby lub organizmy żyjące w środowisku wodnym. 8. Choroby grzybicze i toksykozy pochodzące od ryb i środowiska wodnego 9. Metody laboratoryjne rozpoznawania chorób |
Literatura: |
Literatura Gliński Z., Buczek J., 1999, Kompendium chorób odzwierzęcych, WAR Lublin, Anusz Z., Choroby odzwierzęce, 1991, Wydawnictwa ART. Olsztyn Gliński Z, Kostro K., Wołoszyn S., 2000. Choroby zakaźne zwierząt. WAR Lublin Fijałkowska W., 1983. Czym nasz mogą zarazić zwierzęta. PWRiL, Warszawa.. Literatura uzupełniająca Czasopisma naukowe: Medycyna Weterynaryjna, Życie Weterynaryjne Magazyn Weterynaryjny. Weterynaria po Dyplomie. |
Efekty uczenia się: |
Wiedza Potrafi opisać cczynniki chorobotwórcze, drogi zakażenia oraz podstawowe objawy chorób odzwierzęcych Potrafi opisać pasożyty ryb i innych zwierząt stanowiących zagrożenie zdrowia człowieka Potrafi wymienić zasady profilaktyki w akwakulturze pozwalających na ochronę zdrowia ryb i człowieka Opisuje zagrożenia jakie mogą stanowić dla człowieka i zwierząt zła jakość mięsa rybiego i produktów przetworzonych Wskazuje akty normatywne dotyczące zwalczania skażeniu środowiska wodnego . Umiejętności Potrafi ocenić zagrożenie środowiska wodnego patogennymi czynnikami abiotycznymi i biotycznymi Rozumie potrzebę wdrażania programów zwalczania zoonoz Kompetencje społeczne Posiada świadomość odpowiedzialności za jakość i zdrowotność środowiska wodnego i jego otoczenie Dba o stan naturalnego i sztucznego środowiska naturalnego Posiada świadomość potrzeby działań zmniejszających skażenia środowiska wodnego na zdrowie człowieka i zwierząt |
Metody i kryteria oceniania: |
Przyjęto procentową skalę oceny efektów kształcenia, definiowaną w sposób następujący: 1. Ocena niedostateczna (2,0): wystawiana jest wtedy, jeśli w zakresie co najmniej jednej z trzech składowych (W, U lub K) efektów kształcenia student uzyska mniej niż 55% obowiązujących efektów dla danej składowej. 2. Ocena dostateczna (3,0): wystawiana jest wtedy, jeśli w zakresie każdej z trzech składowych (W, U lub K) efektów kształcenia student uzyska przynajmniej 55% obowiązujących efektów dla danej składowej. 3. Ocena ponad dostateczna (3,5): wystawiana jest na podstawie średniej arytmetycznej z trzech składowych (W, U lub K) efektów kształcenia. 4. Podobny sposób obliczania ocen jak przedstawiony w pkt. 3 przyjęto dla ocen dobrej (4,0), ponad dobrej (4,5) i bardzo dobrej (5,0). |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Rolniczy im. Hugona Kołłątaja w Krakowie.